Det var ekornfolket sin skog. Det visste alle. Slik hadde det vore i hundre år. Og det var ein god skog å leva i. Heilt eineståande, sa ekorna som budde der. Men ein septemberdag hender noko uhyggeleg som gjer ekornfolket heimlause. Dei bergar seg, men lyt flytta. Kvar skal dei no bu? Dei finn ingen ny ekornskog med ein gong. I staden fin dei eit hus med veranda og tak. Der bur dei framover vinteren og vert kjende med menneske og skjorer, med Tertit og Sysvort, med Trioen og sjølvaste Brutus, Finneshagane sin store skrekk. Ekornfolket trivst og får vener, men dei lengtar heile tida til skogs att. For ein veranda med tak er ikkje det same som ein ekte ekornskog.
