Indianeren hadde ridd siden soloppgang. Nå nrmet han seg, og han stirret mot stjernene. Han hadde tjoret hesten sin, og han lå under en heller ved foten av et bratt platåfjell i ørkenen. Bålet han hadde tent, blafret svakt i den milde kveldsvinden. Ennå var det en strime av rødt på kveldshimmelen, om månen lyste. Indianeren var ung, han var apasje, og han het Vinterhauk.
