Kva tenkjer ein om livet og menneska når ein som barn må flykta frå heimstad og familie? Kva kan ein uttrykkja om det å missa når søsken og foreldre blir borte i dødsleirar? Dessa dikta seier noko om det å leva vidare med sterke tapserfaringar. Gerda Mayer diktar ikkje for å pynta på røyndomen, men for å skapa nye rom å pusta i. Ho viser at poesi kan vera nødvendig livskunst.
