På skulen teikna me kart over Suomi, men me fekk aldri plass til tusen sjøar. Me tok våre første dansesteg, eller hopp, til jenkaen, den nye dansen som kom frå aust. Nye røyster gav song til konsonantar og vokalar slik me ikkje hadde høyrt det før. Seinare høyrde me Sibelius måla landet i tonar. Me visste dette var annleis, me hadde berre ikkje lært oss til å sjå.
Kor djupt inn i desse skogane kan ein koma? Me visste det ikkje då me drog dit. Heller ikkje då me kom ut att andre stader enn me hadde tenkt. Songen me møtte lokka oss vidare.
