RELIGIØS VEKKING har i periodar sett eit sterkt preg på samfunnslivet i norske bygder og byar. I denne boka tek forfattarane for seg dette kulturfenomenet, frå vekking vart eit massefenomen i 1870-åra og fram til vår tid.
På slutten av 1800-talet vart den lågkyrkjelege lekmannsrørsla ei av dei store folkerørslene i det norske samfunnet. Denne kristelege motkulturen fekk oppslutning i alle delar av landet, men fekk særleg gjennomslag i dei vestlege og sørlege kyststroka. Det dreier seg om ein kultur med røter tilbake til haugianarane, ei rørsle som seinare voks fram gjennom eit vidt spekter av misjonsorganisasjonar, med bedehuset som lokalt samlingspunkt. Boka tek for seg mange sider ved vekkingskulturen; dei store vekkingsbølgjene, dei sterke kjenslene og kjensleuttrykka, og konfliktar i forholdet til samfunnet rundt.
Gjennom sin kulturhistoriske analyse gir forfattarene ny kunnskap om og forståing av fenomenet vekking, og viser at den pietistiske trusoppfatninga femna langt vidare enn bedehuset, ja, at den representerer eit grunnleggande trekk i vår kulturhistorie.
