Paragraf 2 i Grunnlova frå 1814 nekta jødar åtgang til Noreg, og forbodet stod ved lag fram til 1851. Sjølv om paragrafen har vore kjend, er kjennskapen til verknadshistoria liten. Denne boka skildrar korleis utestenginga vart handheva i praksis, og bygger på kjeldemateriale som viser at ei rekke personar vart utsette for bortdriving, utvising, store økonomiske krav eller fengsling. Vidare diskuterar forfattaren korleis handhevinga av paragrafen utvikla seg frå ei prinsipiell og konsekvent utestenging til ei meir pragmatisk haldning. Den norske politikken overfor jødar vert drøfta i ein brei europeisk kontekst.
"Jødeparagrafen" har gått inn i historia som ein pinleg skamplett på Grunnlova. Forbodet mot jødar stod ved lag fram til 1851. Sjølv om paragrafen er godt kjend og berykta, er kjennskapen til paragrafen si verknadshistorie liten. Korleis vart utestenginga av jødar handheva i praksis? Basert på tidlegare ubrukt kjeldemateriale viser boka at "jødeparagrafen" raskt vart tatt i bruk, og at ei rekke personar vart utsette for bortdriving, utvising, store økonomiske krav eller fengsling. Før Grunnlova var eitt år gamal, var minst ni personar utviste eller fordrivne på grunn av forbodet.Boka viser også at handhevinga av paragrafen utvikla seg frå ei prinsipiell og konsekvent utestenging til ei meir pragmatisk handheving. Det galdt særleg når det var i statsmakta sine eigne interesser. Boka diskuterer den norske politikken overfor jødar i ein brei europeisk kontekst. Sjølv om den norske lov givinga etter 1814 alt i si samtid vart oppfatta som særleg brutal, var den ikkje unik. Antijødiske haldningar og krav om antijødisk politikk var ikkje typisk norsk, men typisk europeisk.
