Forlaget skriver om denne boka:
"Men noko må ha hendt!" sa rektor og såg alvorleg på meg. "Du var da ein av våre beste elevar. Og no står du til stryk på den eine prøva etter den andre! Slik kan det ikkje helde fram, Nikkan..." Men Gittan da? Korleis skulle det gå med henne? Var mine karakterar viktigare enn at ein kamerat heldt på å gå under? Er det slik at kjærleiken til våre medmenneske er den umoglege kjærleiken?
