Forlaget skriver om denne boka:
Det er mørkt som i ei kyrkje midt på dagen og alt er som under ei gjennomlysing nesten. Som i toget den gongen. Som å vere på veg frå ein lerretslaus kino i eit gjennomsiktig vårmørker eller gjennom det kvite frosne landskapet vi kaller tid.
Fotografi av to som dansar er ei slags danningshistorie i poesiform: ei reise gjennom barndommens landskap, eller "det første landskapet", som det heiter i boka. Digta syner ein ung guts vaknande interesse for både sekualitet og erotikk og ord og bilete - i ei lita norsk bygd på sekstitalet.
Bilete, assosiasjonar og minne blir formidla på ein suggerande og sanseleg måte: det ein så vidt av får glimt av oppunder skjørtetpå ei kvinne, glimt av andre menneskes løyndomar, eller minnebilete, slik dei kjem til den vaksne mannen, "tusenvis av timar" seinare.
