Om å fri seg frå fortida. Ei kvinne reiser til barndomsheimen for å pleie si dødssjuke mor. Ho kjenner på skamma over å ikkje ha klart å skape sitt eige liv. I møtet med sjukdom og død oppstår spørsmålet om kven ho er og vil vere. Kan ho konfrontere den religiøse faren? Kan ho frigjere seg frå fortida og igjen komme nær mannen ho elskar?
Ei voksen dotter reiser heim for å pleie mora som venter på døden og faren som er blitt gammal. Å ta hand om mora vekker kjensler av skam og skuld i dottera. Sjølv om ho klarar å hjelpe mora, er ho framleis ikkje å hjelpe i gang sitt eige liv. Ho minnast oppveksten med kristentrua, som både beskytta og isolerte henne frå omverda. Moras liminale tilstand mellom livet og dauden får dottera til å undre: er det mogleg å fri seg sjølve frå si eiga fortid? Er det då man blir seg sjølve? Kan ho komme nær att den mannen ho skauv frå seg då ho reiste, og korleis skal ho gjere det? Denne romanen utforskar den religiøse oppvekstens evne til å setja djupe spor i tanken, kroppen og relasjonane i mange år seinare. Omtalen er utarbeidd av BS.
