Dette er ein diktsamling om å vere tett på eit menneske med alvorleg sjukdom, og om det å bli der kjærleiken er, sjølv om kjærleiken har blitt øydelagt. Det handlar om å vere pårørande, om å elske og om å leve med sjukdom og død tett innpå livet. Omdreiningspunktet for dikta er rosa, poesiens eldgamle symbol på kjærleik. Denne rosa er ikkje rød, men kvit. Kvit som sjukehus og sjukdom. I alt består samlinga av 160 dikt, og kvart av dei er berre på fem linjer. Omtalen er utarbeidd av BS.
Diktsamlinga til Juliane Rui skildrar menneska sin væren i verden og samspelet med natur og alle dei andre artane som eksisterar på kloden. Mennesket veks opp som del av eit fellesskap, med familien og verda utanfor. Tid, minne og relasjonar påverkar korleis ein betraktar omgivnadane. Poesien til Rui gir lesaren nye blikk på verda og utforskar språket til barnet, dyret og naturen. Omtalen er utarbeidd av BS.
