Forlaget skriver om denne boka:
Førestellinga om den inspirerte diktaren har lange tradisjonar i europeisk litteraturhistorie. I den greske og romerske antikken vendte diktarane seg til dei guddommelege musene for å få inspirasjon til å dikta. Seinare finn ein andre inspirasjonsfigurar, som kvinna eller naturen. I denne boka utforskar Sigrid Bø Grønstøl fenomenet ut ifrå fleire typar litteratur og tekstar frå ulike historiske periodar.
Grønstøl viser korleis inspirasjonsfiguren kjem til uttrykk, blir endra og utforma hos diktarar og tenkjarar som Ovid, Vergil, Dante, Henrik Wergeland, Edith Södergran, Sigmund Freud og Julia Kristeva, og ho drøftar kjønnsdimensjonen knytt til figuren. Grønstøl viser at den gamle muse ikkje bare er ein litterær klisje, men eit produktivt og dynamisk element i dikting.
